نگاهی به آئین نگارش و فنٌ گزارش نویسی اداری (8) :
تعیین دقیق موضوع نگارش
منظور از تعیین دقیق یا تحدید موضوع در اینجا همان خارج نشدن از موضوع اصلی ِ نوشته است . اگر مطلبی را انشاء و تحریر می کنیم لابد به این دلیل است که « حرفی برای گفتن » داریم ؛ و نه برای « خالی نبودن عریضه » . پس : نتیجه هر متن چیزی جز نتیجه ی موقعیتی که در آن قرار گرفته ایم و به بیان مطلب خود می پردازیم نیست .
« حرفی برای گفتن »
بنابر آنچه تحت عنوان تعیین دقیق موضوع آمد اگر مینویسیم لابد به این دلیل است که در موقعیتی قرار گرفته ایم که چیزی طلب کنیم و بدین ترتیب حرفی برای گفتن داریم ؛ و در این خواستن ، نخستین شرط آن است که تصویری دقیق از آنچه که میخواهیم به خواننده ، یا خوانندگان نوشته یا به طورکلی مخاطب یا مخاطبان خود ارائه دهیم . مطلب ما دقیقا" ، بدون کم و کاست و بدون حشو و زوائید ، چیست ؟ .
دانستن آنچه که میخواهیم ، یا آنطور که طی دهها سال در مطبوعات ما به عنوان « مطلب » شهرت یافته است ، حقیقت کار ما را تشکیل می دهد . یعنی اگر خودمان ندانیم که چه می خواهیم هرگز نمی توانیم مطلب خود را به دیگران بفهمانیم . آیا منظور ما از نوشتن یک تقاضا نامه است ؟ یا یک امریٌه ؟ یا یک اعلام ؟ یا یک بررسی ؟ . آیا اصولا" در مسئله ای معین و محدوده ای دقیق می نویسیم ؟ . اینجاست که حتی جملات و عبارات و حتی کلمات ما نیز باید دقیق و صریح باشند تا با فصاحت و بلاغت کامل نوشته در دام تفسیر و تعبیر دیگران گرفتار نشویم .
تعیین موضوع ، تحدید موضوع ، مطلب ، حرفی برای گفتن ، تقاضانامه ، صراحت ، فصاحت ، بلاغت ، دام تفسیر ، علیرضا آیت اللهی
